13. Zemsta?

Miałam wkrótce kończyć to opowiadanie ale myślałam o tym aby przekształcić je w książkę, razem z 1 częścią tylko bez przekleństw, bardziej rozwinięta akcja i wgl lepiej. Skończę je tu ale nwm jak będzie dalej ;) Jezu, mam jazdę na niemieckie piosenki. Jeśli chcecie czegoś posłuchać czytając to macie to na co mam ostatnio jazdę :
<klik>
<klik>
<klik>
*************************************************************************

Julka:

Chodziłam w koło krzesła stojącego na środku dużego pomieszczenia. Osoba przywiązana liną do krzesła już zrozumiała, że nie warto się kręcić i próbować krzyczeć. To jeszcze bardziej pogarszało sytuację. 

Ciemne włosy opadały mu na oczy. Co chwilę odrzucał głowę w tył próbując choć na chwilę zobaczyć cokolwiek. 

-Wiesz dlaczego tu jesteś. Nie lubię kiedy ktoś... Torturuje mnie i wykorzystuje fizycznie. To jest ból nie do zniesiania. Blizny zostaną na zawsze w moim sercu. Myślisz, że to się da zapomnieć?- przystanęłam obrócona do Diego plecami, ze spuszczoną głową. Łzy napłynęły mi do oczu, piekły pod zamkniętymi powiekami. Usta drżały tak samo jak dłonie, co na pewno zobaczył. - Nie. Tego się nie da zapomnieć. Modliłam się czasami, żeby mnie zabił głód albo, żebym się wyziębiła na śmierć  od siedzenia w rozszarpanej koszuli na podłodze tej śmierdzącej szopy. Nie będę ci robić tego samego. Nie jestem taka zła. Ale teraz jestem wściekła więc powiesz mi to co wiesz albo skończysz swoje podłe życie jedzony przez tutejsze szczury. 

Obróciłam się i uklękłam przy nim. Przejechałam palcami po zarysie jego szczęki aż do brody, którą uniosłam delikatnie aby spojrzał mi w oczy. W jego     oczach kryło się przerażenie, nieopisany wprost strach. Uśmiechnęłam się ukazując delikatnie zęby. Teraz widziałam to samo co kiedyś on widywał codziennie. Moje oczy pewnie wtedy wyrażały tyle samo przerażenia, nienawiści, odrazy i pokonania co jego w tym momencie. 

Był na tyle głupi, żeby szukać mnie samemu po okolicznych wsiach, miastach. Znalazłam go zanim on odnalazł mnie. 

-Mam nadzieję, że będziesz współpracować. Pytanie numer jeden brzmi: czego ode mnie chce Amanda?

Szybkim ruchem oderwałam taśmę izolacyjną z jego ust. 

Wrzasnął, splunął i odpowiedział cicho:

-Wiem tylko tyle, że byłaś z Kaulitzem, tym w którym Amanda była zakochana a potem rzuciłaś go dla tego drugiego co ją rozwścieczyło, bo go skrzywdziłaś a on nie mógł cierpieć. Mógł być z nią ale wybrał ciebie. 

-A co z Zoey? Obecną dziewczyną Billa. Co ona zamierza z nią zrobić?

- Unieszkodliwić. 

-Co oznacza unieszkodliwić?- syknęłam.

-Poważnie uszkodzić a może nawet zabić albo zakopać żywcem, czyli to samo co chciała zrobić z tobą. 

Jego słowa uderzyły we mnie jak piorun. Cofnęłam się o krok od krzesła. Czułam się jakby mnie spoliczkował słowami. Ślina stanęła mi w gardle, z trudem ją przełknęłam. Smakowała jak trucizna, ciążyła w przełyku. 

Ona chciała... Zakopać mnie żywcem. 

-Chciała zabić nas wszystkich? Toma, dzieci, mnie, Zoey, żeby na pewno nic nie stało jej na przeszkodzie do Billa?!

-Dokładnie. 

Wrzasnęłam w przestrzeń rozkładając ręce na boki i rzuciłam się na tego dupka. Złapałam go za szyję a mnie złapały i odciągnęły czyjeś silne ręce.

-Puść mnie Gabriel! Puść mnie! - wrzeszczałam na brata, który miał tylko stać i patrzeć ale w ostatniej chwili postanowił interweniować. 

-Nie puszczę cię. Zrozum. Nie bądź głupia. Nie możesz mu nic zrobić.

-On chciał mnie dać zakopać żywcem! Najpierw się mną zabawiał a potem chciał wrzucić moje wyczerpane ciało do jakiegoś dołu w ziemi!- krzyczałam i płakałam jednocześnie. - Gabriel! Zrozum mnie. Proszę, zrozum... - mój głos załamał się. Teraz łkałam patrząc zapłakanymi oczami na brata trzymającego mnie za nadgarstki. Po chwili patrzenia na mnie w milczeniu przytulił mnie do siebie bardzo mocno. 

-Jakież to wzruszające.. - prychnął Diego.

-Mówiłem, że ty nie możesz mu nic zrobić ale nie mówiłem, że ja nie mogę. - Gab odsunął mnie od siebie i kopnął w krzesło tak, że poleciało na oparcie a razem z nim na plecy przewrócił się przywiązany Diego.

Stanęłam z założonymi rękami i patrzyłam jak brat daje się ponieść złości i za każdy wymieniony przez siebie powód wymierzał chłopakowi cios. 

Po pięciu minutach wstał, wytarł zakrwawione dłonie o podłogę i podszedł do mnie. 

-Żyje. Później zawieziemy go na policję. - spojrzałam na niego jak na idiotę. - no dobrze, zrobię anonimowe wezwanie i zostawimy im kartkę z wyjaśnieniami, lepiej?

Kiwnęłam głową. 

-No to chodźmy już stąd. Brzydzę się nim. 

Objęłam brata jedną ręką w pasie i wyszliśmy z piwnicy pod opuszczonym magazynem.

Bill:

-Zoey... - jęknąłem rozbudzając się. Miejsce na łóżku obok mnie było puste, zimne. Świadczyło o tym, że moja dziewczyna już od dawna nie leży w łóżku. Było ciemno i chłodno. Niska blondynka siedziała na parapecie zamkniętego okna w jednej z koszulek z logo mojego zespołu, z kubiem herbaty w dłoniach. Wpatrywała się w mrok za szybą a łzy spływały po jej policzkach. Nie zauważyła, że się obudziłem. Wstałem i podszedłem do niej. Przytuliłem ją i pocałowałem w czoło.

-Znowu o tym myślisz... 

W odpowiedzi jej ramiona zaczęły drżeć i usłyszałem cichy szloch. 

-Oj skarbie... - byłem ubrany w ciemnoszary  podkoszulek i jasnoszare dresowe spodnie a i tak było mi zimno. Zadrżałem.-Wracaj do łóżka, przeziębisz się.

Ociągając się zostawiła kubek na parapecie i weszła pod kołdrę. Położyłem się za nią i wtuliłem w jej drobne ciało.

Ostatnio sporo myślała o tym, że Tom i dzieci uciekają, w jakim stanie jest Julka. Obwiniała się o to, że nie było jej wtedy w szpitalu. Płakała całymi dniami i nocami przy herbacie a w wolnych chwilach czytała książki, które jak mówiła pomagały jej się oderwać od swoich a zatopić w cuchych problemach. Szczerze mówiąc wątpię, żeby cokolwiek rozumiała bo ilekroć patrzyłem jej wzrok nie był skierowany na strony książki tylko za okno albo w wyłączony telewizor. 

Nie wiedziałem już co robić, nic nie pomagało. Z niecierpliwością wszyscy czekamy na kolejne wieści od Gabriela, Toma, Julki... Tak naprawdę od kogokolwiek. Ale telefony milczały a skrzynki były puste. 

Georg:

Przewracałem się z boku na bok, nie mogąc znaleźć dla siebie wygodnej pozycji. 

-Przestań się wiercić... - mruknęłaAn przez sen. 

-Nie mogę spać. Mam złe przeczucia, An. Mam złe przeczucia co do Julki. Nigdy się tak o nią nie martwiłem.

-To normalne. Wszyscy się martwimy... Ale czasami mam wrażenie, że to wszystko moja wina. To ze mną mieszkała Amanda, to ja ją poznałam z Billem. 

Wtuliła się we mnie bardzo mocno i westchnęła.

-Nie możesz się za to obwiniać. Nie wiedziałaś, że ona jest chora... 

Tym razem jęknęła zbolała.

-Wiedziałam, że miała problemy. Chodziła do psychologa. Ponoć chodziło o uzależnienie ale teraz nie jestem pewna czy nie chodziło o co zupełnie innego. 

-Możliwe. Dasz radę zasnąć? 

-Jeśli mnie przytulisz i będziesz przy mnie, i również zaśniesz to chyba tak. 

-Będę. Obiecuję. - pocałowałem ją w czubek głowy i jeździłem dłońmi po jej plecach w uspakajającym geście, dopóki nie zaczęła miarowo oddychać. 

Tom:

Kiedy Julia odeszła z parku, wstałem i ruszyłem w stronę hotelu. Dzieci były spokojne, jakby wyczuwając, że stało się coś ważnego. Ich bezzębne uśmiechy były urocze i żałowałem, że nie mogła tego zobaczyć. Ciężko było mi myśleć, że ona naprawdę ma w planach zemstę. Bałem się o nią tak bardzo jak nigdy. Nie wydawała się już tą samą kobietą co wcześniej. Moja Julka była delikatna, wrażliwa, uśmiechnięta. Ta była... Bezwzględna. Miałem nadzieję, że była to tylko maska, że tak naprawdę jest wciąż tą samą osobą zdolną wybaczyć najgorsze krzywdy.

 Zakochałem się w aniele. 

Teraz ten anioł upadł.

A ja mam zamiar odpłacić wszystkim za nawet najdrobniejsze krzywdy, które sprawiły, że ten anioł cierpi.

Bo nie ma nic gorszego niż cierpiący anioł.

******************************

Znowu! Jeeezu, przepraszam, że tak długo! Nie miałam weny :( rozdział nie jest zbyt długi ani jakoś specjalnie zajebisty ale mam nadzieję, że się choć trochę podobał.

12. Walczę aby odzyskać siebie.

Jakiś czas później:

Julka:

Zaczęłam odzyskiwać swoją dawną figurę. Moje ciało było teraz sprawne i zwinne... Ale nie było dnia i nocy, kiedy nie śnił mi się płacz dziecka, kiedy nie budziłam się z zamarłym na ustach krzykiem. 

Dzisiejsza noc nie stanowiła wyjątku. Otworzyłam szeroko oczy i usiadłam na łóżku cała zlana zimnym potem. Blond włosy opadły mi na czoła. Trzęsącymi się zgrabiałymi palcami przeczesałam je do góry. Za oknem błysnęła jasnoniebieska wstęga. Po chwili kolejna. I jeszcze kilka. 

Opadłam na poduszki ciężko dysząc. Znów zastanawiałam się gdzie jest teraz Tom i dzieci. Odepchnęłam się jedną ręką od łóżka i wstałam. Już dawno nie byliśmy z Gabrielem w Rosji. Od tygodnia jesteśmy w Polsce a on uczy mnie samoobrony. 

Przyłożyłam dłoń do chłodnej szyby, za którą szalała burza. Nie wiedziałam, że w tej chwili Tom robi to samo. Nie wiedziałam, że jesteśmy niedaleko.

Tom:

Oparłem jedną dłoń o szybę okienną w pokoju hotelowym a drugą zacisnąłem w pięść. Zagryzłem wargi i oderwałem wzrok od różnokolorowych błyskawic. Podrapałem się po brodzie i usiadłem na skraju łóżka. W tym jednym mieście udało mi się być dłużej niż w ostatnich dwóch. Nie czułem ochoty aby stąd wyjechać. Może dlatego, że byłem tak blisko miasta, w którym wychowała się Julia. A może dlatego, że mi się tu podobało. Czas płynął wolniej, choć tępo życia znacznie przyśpieszyło. Każda minuta była godziną,godzina wiecznością. Ale w tej minucie, godzinie działo się znacznie więcej niż zazwyczaj. Więcej ukradkowych spojrzeń, więcej przyśpieszanego kroku, więcej niepokoju, więcej zmartwień. A przecież byłem gwiazdą rocka. Seks, muzyka i whiskey. A teraz pościgi, uciekanie, obrona bliskich. Nawet nie zdałem sobie sprawy jak szybko moje gwiazdorskie życie pełne rozkoszy i uniesień zamieniło się w film akcji. Co by było gdybym nigdy nie poznał Julki? Na pewno do tej pory byłbym psem na baby, codziennie z inną w łóżku. Na pewno nie dostałbym po mordzie od Billa za odbicie dziewczyny. Na pewno nie potrafiłbym kochać, znałbym jedynie definicję tego słowa lecz nie wiedziałbym jak użyć go w praktyce. Nie miałbym tego co mam teraz.. Nadzieji, miłośći, niepokoju o osobę, która jest całym moim światem. Wyżej od muzyki, na równi z Billem.  Spojrzałem na dzieci śpiące na łóżku, zaciskające małe piąstki i ssące kciuki. Uśmiechnąłem się i położyłem obok nich. 

Julka:

"Idę zrobić kolejny krok, nie czekaj na mnie", przypięłam kartkę samoprzylepną do lodówki i wyszłam z domu biorąc ze sobą jedynie torebkę, portfel i okulary przeciwsłoneczne. Spojrzałam w lustro. Czarne jeansy rurki podkreślały moje nogi, które już nabrały normalnej masy, czarna bluzka na ramiączkach, duże kwadratowe okulary z ciemnymi szkłami. Włożyłam jeszcze czarne wiązane na kostkach szpilki i wyszłam na ulicę. Musiałam udawać kobietę beztroską, uprzejmą. Lecz w środku moje JA krzyczało, żeby dopuścić je do rozsądku, żeby ujawnić światu wszystkie krzywdy jakie mnie spotkały. Zamiast tego uśmiechnęłam się lekko i dumnym krokiem weszłam do salonu fryzjerskiego.

-Proszę zafarbować na brąz. - powiedziałam siadając na krześle. 

Tom:

Coś kazało mi wyjść z domu, zabrać dzieci do parku. Jakiś natarczywy szept kłujący moje nerwy. Szybkim krokiem pośpieszyłem do parku na krańcu miasta w obawie, że się spóźnię, że szept ustanie. 

Kiedy już tam dotarłem serce podskoczyło mi do gardła. Ubrany w zwykłe sprane jeansy, biały podkoszulek, ciemne okulary i z czapką na głowie cieszyłem się, że nie widać teraz mojej twarzy. Ona tam była. Siedziała na ławce i zza ciemnych okularów czytała gazetę, co chwilę niespokojnie podrywając głowę. W brązowych włosach i okularach zasłaniających całe oczy, prawie ją przegapiłem. A jednak zdradziło ją jedno - kiedy uniosła głowę aby spojrzeć na niebo, krótkie włosy odsłoniły fragment napisu "screamin" za uchem. 

Przyciągnęłem wózek do ławki i usiadłem obok. Złapałem jej palce w swoje dłonie a ona nie odrywając wzroku od drzew przed sobą zapytała:

-Jestem aż tak przewidywalna?

-Zdradził cię tatuaż. 

Uścisnęła mocno moje palce.

-Kiedy znów się zobaczymy? - zapytałem cicho.

-Nie długo. Najpierw muszę coś załatwić. - kiedy powiedziała "coś" przez mój kark przeszedł dreszcz strachu. Czułem, że mówiąc coś,ma na myśli kogoś. 

-Nie zrób nic głupiego. - poprosiłem.

-Opiekuj się dziećmi. Kiedy będzie pora spotkamy się. Żegnaj...

Puściłem jej dłoń a ona wstała. Przechodząc obok wózka westchnęła i zakryła usta dłońmi aby zdusić płacz. 

Czułem, że mówiąc żegnaj, zdusiła w sobie resztkę zdrowego rozsądku. Tylko... Miałem wątpliwości czy zrobiła to aby mnie chronić czy stało się to czego się obawiałem... Czy żądza zemsty opanowała już moją żonę....? Jeśli zrobi coś głupiego, jeśli zemści się za swój ból... Ile osób na tym ucierpi?

Powinienem ją wtedy zatrzymać ale nie zrobiłem tego. Siedziałem jak wmurowany patrząc jak odchodzi. 

ZWIASTUN

Cześć ludzie! Tak jak obiecałam, jest rekompensata ^^ Oto zwiastun stworzony z wielką pomocą mojej kochanej starszej siostry <3 miłego oglądania!

 

Blog Aśki ^^ 

INFORMACJA

Blog nie został zawieszony :) jeśli zrobiliście :ufff to jestem zadowolona :) nieobecność wynagrodzę wam... zwiastunem bloga! Który pojawi się już wkrótce <3

11. Ucieczka.

Julka:
Przetarłam ciało miękkim białym ręcznikiem i powoli zaczęłam osuszać nim włosy. Jak dobrze było znów poczuć dotyk tego materiału i móc otulić się nim. Poczuć wodę, w której się zanurzasz. Brakowało mi tego ale wcześniej o tym nie myślałam. Gabriel był ze mną cały czas ale ja CHCIAŁAM umrzeć. Wiem, to samolubne ale tak było. Nie mogłam znieść  więcej poniżania, bicia i dotyku cudzych rąk na moim ciele. To był najgorszy z moich koszmarów i nigdy się z niego nie otrząsnę.
Dokładnie zmyłam cały kurz, bród i pot z mojej skóry i włosów. Zajęło mi to ponad dwie godziny. W tym czasie, z kuchni obok dochodziły odgłosy uderzających o siebie garnków, patelni, otwieranych szafek. Wreszcie opuściłam ręcznik tak, aby opadł mi na kostki i stanęłam przed wysokim lustrem, w którym mogłam się cała przejrzeć. Po sekundzie zamknęłam oczy i odwróciłam się do lustra tyłem. Ślady przeszłości zostają na naszych ciałach jak blizny, które przypominają nam o tym o czym wolimy zapomnieć.

-Już? No to chodź do stołu. - Gabriel skierował mnie do salonu gdzie na stole czekała kolacja. Usiadłam niepewnie na krześle i włożyłam za ucho kosmyk jeszcze mokrych włosów. Brat czekał aż sama mu powiem co się działo, choć pewnie się tego domyślał. Spuściłam wzrok na bose stopy na których wyraźnie odznaczały się błękitne linie żył i czerwone kreski po zadrapaniach i rozcięciach. Uniosłam głowę i zobaczyłam, że Gabriel z troską wypisaną na twarzy przypatruje mi się. Westchnęłam i wzięłam do ręki widelec, na który nabiłam kawałek ziemniaka i świeżej mizerii.
-Gabriel...
-Ciii... na razie nie mów nic. Jedz. Pogadamy później. Mam kilka wiadomości i coś czuję, że raczej nie będziesz zachwycona. -spojrzał na mnie nie wiedząc czy kontynuować wypowiedź. Wreszcie zrezygnował i sięgnął po szklankę z wodą.
Godzinę później usiedliśmy na kanapie w salonie i zaczęliśmy długo zapowiadającą się rozmowę.
Pozwoliłam bratu, aby zaczął. Sama musiałam jeszcze uporządkować w głowie to co chcę mu powiedzieć, zatajając bardziej drastyczne tematy.
-Nie wiem nawet od czego zacząć. Znalazłem cię dzięki tacie. Gdzieś, dokładnie nie wiem gdzie, masz wszczepiony nadajnik. Nie patrz tak na mnie, serio, nie wiedziałem o tym!
-Mów dalej.
-Bardzo długo jechałem za wami, w końcu skontaktowałem się z Tomem...
Na dźwięk imienia ukochanego otworzyłam szeroko oczy i uchyliłam usta.
-Czy on wie o ....? - spuściłam wzrok na sine ślady długich palców odciśniętych na moich udach.
-Nie. Ale... Georg wie. Tom razem z Andrew i Kate wyjechali. Kazałem im wyjechać. Amanda powiedziała, że po nie wróci.
Zacisnęłam wargi w wąską kreskę. Nie pozwolę jej na to.

-Nie zrobi tego. - powiedziałam ze złowrogim uśmiechem. - znajdę ich pierwsza....

Dwa dni później:
-Gabriel... PROSZĘ! Pozwól mi!
-Julka! Nie! Coś ci się stanie.
-Muszę się jakoś nauczyć walczyć! A ty... uczyłeś się tego! - od wczoraj namawiałam brata aby nauczył mnie walczyć i strzelać z broni.
-Nie wiem. Naprawdę nie wiem Jula, nie wiem czy powinienem. To jest niebezpieczne.
-Ale ja muszę się tego nauczyć! - spojrzałam na niego zapłakanymi oczami. Chciałam zemsty. Chciałam. Musiałam.
Westchnął i potarł palcami skronie.
-No dobrze.
-Kiedy zaczynamy? - klasnęłam w dłonie uradowana i podskoczyłam jak dziecko.
-Najlepszy chyba będzie termin "od zaraz".


Warknęłam kiedy znów upadłam na matę rozłożoną w sali treningowej w mieście. Mój strój składał się z legginsów do połowy łydki, czarnej bluzki z długim rękawem a nadgarstki miałam obwiązane bandażem.
-Kiedy już wrócisz do normalnej formy to będziemy trenować dużo ostrzej, na razie podstawowe chwyty i blokady, które może zrobić nawet mała osłabiona dziewczynka.
Stanął nade mną z założonymi rękami. Niedawno przefarbował włosy na blond. Teraz te blond włosy opadały mu na czoło nadając jego twarzy bardziej dominujący wyraz. Podczas gdy ja byłam spocona i wyczerpana po nim nie ściekała ani kropla potu. Szary podkoszulek opinał mu mięśnie brzucha. Zachowywał się jak profesjonalny trener. Z jękiem podniosłam się z podłogi, która pachniała potem i gumą.
-Spróbuję cię uderzyć a ramię. A ty masz jakoś zatrzymać atak.
Patrzyłam jak on ustawia się w pozycji. Jedna noga lekko do przodu, ramiona luźno, mięśnie napięte i... cios.
Poczułam jak moja ręka zaciska się w okół jego nadgarstka i moje paznokcie wbijają się w jego skórę robiąc w niej delikatne nacięcia.
-Duży plus, długie paznokcie. Korzystaj z nich. Brawo.
Nawet nie widziałam kiedy - znów leżałam na macie.
-Jak? - zapytałam podnosząc się na łokciach.
-Nie myśl, że kiedy zatrzymasz jeden atak, drugi nie pójdzie w ruch. Bądź przygotowana. Obserwuj.
Odszedł w stronę maszyny z wodą a mi kazał porozciągać nogi. Uniosłam jedną nogę do góry, przyciągnęłam ją do klatki piersiowej na drugiej stałam przez 10 sekund. Z zamkniętymi oczami zrobiłam wymach ręką. Poczułam jak łokieć uderza w coś miękkiego a sekundę po tym coś upadło z hukiem na matę.
-Chciałeś mnie zaskoczyć? - zapytałam unosząc brew. Gabriel leżał na plecach patrząc na mnie szeroko otwartymi oczami.
-Masz mocny prawy łokieć, to twój kolejny atut w walce. - wstał masując sobie obolałe miejsce koło żeber. -Na dzisiaj koniec. Wracajmy do domu.

Tom:
Szedłem szybkim krokiem  przez miasto cały czas rozglądając się na boki. Zostawiłem dzieci na pięć minut z sąsiadką mieszkającą piętro wyżej, miła straszą panią mówiącą po angielsku aby móc pójść do sklepu po mleko i coś do jedzenie.
Kiedy wszystko kupiłem pobiegłem z powrotem do bloku. Po schodach zbiegła zakapturzona postać potrącając mnie. Przyśpieszyłem i ciągnąc za sobą siatki, które zostawiłem później pod drzwiami nowego mieszkania wbiegałem po dwa schody. Dopadłem drzwi sąsiadki i zapukałem nerwowo.
-O. Szybko pan wrócił. Proszę wejść. - otworzyła szerzej drzwi.
-Nie widziała pani nikogo kręcącego się pod blokiem? - zapytałem po angielsku, jedynym języku, w którym mogłem się ze straszą panią dogadać.
-A wie pan, był tu taki jeden. Pytał o niejakiego Toma. Ale nikt taki się tu nie wprowadził więc odprawiłam go z kwitkiem.
Ukryłem strach pod uśmiechem i poszedłem po dzieci do salonu. Wziąłem je na ręce i zniosłem na dół dziękując kobiecie za pomoc.
Ułożyłem Kate i Andrew w łóżku a sam drżącymi rękami wyciągnąłem walizkę spod szafy i  byle jak wrzuciłem do niej wszystkie nasze rzeczy.
Jutro już miało tu nas nie być.
Szybko działają. Dwa dni wystarczyło aby znaleźli mnie w Polsce. A nawet jeśli nie oni to zawsze lepiej dmuchać na zimne. Musimy się stąd wynieść.
Pod osłoną nocy włożyłem foteliki do samochodu i odpaliłem czarnego cadillaca. Gwiazdy oświetlały mi drogę milionami świateł. Z kapturem na głowie odjechałem spod bloku w kierunku bliżej mi nie znanym.
-Spójrz w gwiazdy. -siedziałem z moją ukochaną na plaży obejmując ją ramieniem.
-Dlaczego?-zapytała.
-One nie gasną. Są z nami zawsze, zawsze któraś wskaże ci drogę do mnie. -wskazałem jej gwiazdę, tą, która świeciłą najmocniej. - Moja miłość do ciebie jest jak ta gwiazda. Będę nawet jeśli mnie nie zobaczysz. Będę nawet jak zgaśnie w nas ogień.




Julka:
O piątej rano obudził mnie trzask uderzających o siebie patelni. Spojrzałam zaspanymi oczami na brata i z miną "Co ty robisz, idioto?" uniosłam się na rękach. Usiadłam na łóżku i doszłam do wniosku, że jego wyszczerz nie wróży nic dobrego. Ubiór też nie. Chłopak miał na sobie szare dresy i koszulkę z długim rękawem. Na dworze już świtało.
-Idziemy biegać. - oświadczył. Zdawało mi się, że kompletnie zapomniał o tym co przeszłam. I dobrze, też chciałam zapomnieć. Wszystko na razie zaćmiewała mi żądza zemsty. Przecież oni też się szkolili. Teraz moja kolej.
Wstałam, wciągnęłam na siebie szybko jakieś ciuchy i razem z bratem wyszliśmy na polną dróżkę. Zaczęłam biec, czułam pod podeszwami tenisówek każdy kamień, każdą gałązkę. Coraz trudniej było mi złapać oddech. Po kilometrze miałam wrażenie jakby moje płuca zalała lawa, jakby palił je od środka ogień a moje nogi były zrobione z ołowiu i każdy krok miał byś awykonalny. Zacisnęłam ręce w pięści i biegłam mimo wyczerpania fizycznego. Gabriel dostosował się do mojego tempa i biegł koło mnie truchtem jakby jemu to sprawiało przyjemność.
Wyszłam z domu i pobiegłam w bliżej nie znanym mi kierunku. Biegłam prosto przez pół godziny, czując na sobie spojrzenia innych ludzi. W pewnym momencie zawróciłam i pobiegłam w drogę powrotną. Moje zwycięstwo, nie zgubiłam się. Normalnie cud. Pierwszy dzień w Loitsche. Pierwsze co zrobiłam to poszłam pobiegać miastem. Wtedy było to przyjemne. Miałam 16 lat. Teraz mam 21. Minęło pięć lat odkąd jestem z tymi ludźmi, których kocham. Nie było mnie z nimi dwa miesiące. Jednego wcale nie pamiętam. Drugi wypełniony był pustką i bólem. Dni mijały. Mnie nie było. Czasami w nocy wydawało mi się, że słyszę płacz dzieci, że nie mogę do nich iść. A potem.. nagle.. wszystko się urywa. Nie ma już nic. Tylko chłód nocy i ból świeżych ran.

10. Otul mnie swoim ciepłem.

Gabriel:
Położyłem wątłe ciało brudnej, wychudzonej blondynki na fotelu. Gdy do moich i jej uszu doszedł warkot włączanego silnika i ruszyłem na drogę, zamknęła oczy a po jej policzku zaczęły płynąć gorzkie, wielkie łzy. Otuliła się ramionami, prawie bez czucia. Wyglądała tak, jakby uszło z niej całe życie. Otworzyła nagle wielkie, przestraszone oczy.
Kiedyś szaro-niebieskie, dziś wydawały się przeraźliwie błękitne i zamglone, teraz dodatkowo poprzecinane czerwonymi od płaczu żyłkami i spuchniętymi powiekami. Patrzyła przed siedzie opierając brodę na kolana i patrząc tępo na dwupasmową drogę jakby była jej ostatnią nadzieją. Ciężko było wyczytać z jej twarzy coś więcej niż bezgraniczne zmęczenie i frustracje. Nagle jej oczy zaszkliły się i wypełniły po brzegi łzami. Zaczęła krzyczeć, że nie chce, żeby ją zostawił.
Zatrzymałem samochód na środku drogi i delikatnie, bojąc się, że jak zrobię to mocniej rozpadnie się jak krucha porcelana, złapałem ją za ramiona i zmusiłem by popatrzyła mi w oczy, tego samego koloru co jej - kiedyś.
-Co on ci zrobił, Jula?
-Nie... nie.. nie.. - powtarzała gorączkowo.
-Jula...
-Jedźmy.. proszę..
Westchnąłem i choć wiedziałem, że nie powiniem był tego robić, odpaliłem samochód i ruszyłem w stronę wynajętego wcześniej domku na fałszywe nazwisko.
Otworzyłem drzwi Julce i wziąłem ją na ręce. Kopniakiem otworzyłem frontowe wejście i ułożyłem ją na kanapie. Sam udałem się do łazienki, napełniłem wannę gorącą wodą nalewając do niej dwa ulubione olejki siostry. Cytrynowy i różany.
Wróciłem po Julkę, a ona podpierając się o moje ramię weszła do łazienki. Próbowała zdjąć z siebie ubranie ale przy każdym ruchu syczała z bólu więc ostrożnie zdjąłem z niej szpitalną koszulę i bieliznę. Gdy stanęła przede mną zupełnie naga, z trudem stłumiłem okrzyk przerażenia. Wokół ud miała siniaki w kształcie zaciśniętych mocno palców. Te same siniaki były na jej karku, pośladkach, piersiach i biodrach. A to mogło oznaczać tylko jedno.
Z trudem przełknąłem ślinę i spojrzałem jeszcze raz na jej posiniaczone, zbeszczeszczone ciało. Jej krzyk w samochodzie. Ona się bała. Bała się Diego i tego co jej robił.
Powoli mrugnęła, jakby w zwolnionym tempie i kiedy spojrzała w dół, na swoje uda jej fwarz wyrażała obrzydzenie.
Szacunek.
To właśnie prawdopodobnie straciła. Straciła, bo nie ma przy niej Toma, mężczyzny, który mógłby jej ten szacunek oddać jednym gestem.

Zoey:

Wtuliłam się mocniej w ramiona Billa. Odkąd Tom wyjechał, wszyscy chodzili spięci i zdenerwowani. Nie wiedzieliśmy co się z nim dzieje. Wyłączył komórkę. Ze wspólnego konta bliźniaków, wybrał sporo pieniędzy. Około jednego miliona. Musiało mu to starczyć na długi czas gdyż nie mógł korzystać z karty i musiał płacić za wszystko gotówką. Bill przytulił mnie do siebie z nieobecnym wyrazem twarzy. Między brwiami pojawiła mu się zmarszczka i co chwila przegryzał wargi.
Nie chciałam mu przeszkadzać ale potrzebowałam czyjegoś ciepła. W końcu, to moja przyjaciółka została porwana. Została porwana osoba, którą kocham, z którą spędziłam wiele wspaniałych chwil, nocnych szczerych rozmów, spacerów i wypadów do toalety ( kobieca tradycja).
Z moich oczu popłynęły łzy, wszystko nagle stało się niewyraźnym konturem rzeczywistości. Bill jakby się ocknął i starł mi łzy z policzków za pomocą kciuków. Następnie przyciągnął mnie do siebie tak, że siedziałam na jego kolanach, wtulona w jego klatę a on sam obejmował mnie trzymając brodę na czubku mojej głowy.

Tom:
Spacerowałem po parku z czarno-czerwonym wózkiem. Mój image został brutalnie usunięty. Rozpuściłem warkoczyki, wyjąłem kolczyk z wargi, zacząłem nosić jeansy a na twarzy zawsze były okulary przeciwsłoneczne. W uchu pojawił się rozpychacz do tuneli. Dzieci -Andrew i Kate- dawały mi pozór spokojnego, normalnego ojca. A tak naprawdę nie znałbym się na niczym gdyby nie to, że kilka lat temu za namową Billa zaczęliśmy się zajmować dziećmi naszej ciotki. I chociaż kiedyś zwyzywałem go za to, dzisiaj byłem mu ogromnie wdzięczny.
Spojrzałem na śpiące bliźniaki i uśmiechnąłem się do siebie. Ich twarze okolone krótkimi blond włosami wyglądały jak twarze tych małych aniołków z obrazów. Spokojne, zielone oczka Andrew i brązowe Kate wpatrywały się we mnie ze stoickim spokojem i dziecinną ufnością.
Spacerowałem spokojnie ubitymi z ziemi dróżkami i z ciekawością przysłuchiwałem się gwarem polskiego języka, w którym czasami Julka porozumiewała się z siostrą albo przyjaciółkami.
Usiadłem na drewnianej ławce i wyjąłem z kieszeni wyłączoną komórkę. Powoli obracałem ją w palcach i przypominałem sobie wszystkie nasze kilkugodzinne rozmowy kiedy nie było mnie przy niej. Czułem się malutki, choć na codzień królowałem na scenie z gitarą a miliony kobiet rzucały mi się do stóp. Dzisiaj byłem wierny tylko jednej, niepowtarzalnej kobiecie. I to właśnie dlatego, że jej nie ma czuję się taki malutki, samotny. Bezimienny.
Tu gdzie byłem ludzie nie rozpoznawali we mnie Toma Kaulitza. Mijali mnie obojętnie, raz po raz zaglądając do wózka i uśmiechając się słodko do dzieci. Teraz musiałem udawać normalną, zwyczajną osobę. Teraz mogłem mieć taką codzienność jak kiedyś miała Julka. Jaką ja miałem kiedyś a jaką straciłem w wieku 14 lat.

Georg:
-Iv? - wszedłem do pokoju Gustava a brunetka kiwnęła głową i wyszła zostawiając mnie samego z przyjacielem.
-Co cię gryzie, stary?- zapytał blondyn klepiąc pościel obok siebie.
Usiadłem i powiedziałem:
-Gabriel dawno nie dzwonił.
-Wiem. Może planuje jak zabrać Julkę?
-Mógłby przynajmniej zadzwonić i powiedzieć co zamierza. - westchnąłem.
-Georg!- do pokoju wleciała zdyszana Mercedes. -Gabriel dzwoni i chce z tobą porozmawiać.
Pędem zbiegłem ze schodów i rzuciłem się do telefonu.
-Halo?
-[...] - zamarłem ze słuchawką przy uchu, która po chwili upadła na podłogę.
Rozległ się dźwięk przerwanego połączenia a ja usiadłem na fotelu w salonie i szeroko otwartymi oczami patrzyłem w przestrzeń. Nie mogłem zrozunieć tego co mi powiedział a bynajmniej nie chciałem dopuścić do siebie tego przekazu. Moja mała dziewczynka.. moja mała siostrzyczka... mój skarb. Jak...?!
Chciałem wstać i zacząć krzyczeć, chciałem zamordować osobę, która tak ją skrzywdziła. Nie wyobrażałem sobie co ona może teraz czuć. Wiedziałem co ja czuję. Obudziły się we mnie wszystkie negatywne emocje, które skierowałem na tego ochydnego typa, który pozbawił Julkę szacunku do siebie i do swojego ciała. Teraz powinien ktoś przy niej być. I chyba dobrze, że padło na Gabriela. Gdybym to był ja albo Tom i Bill, zawrócilibyśmy tam i zabili gnoja. A Gabriel zostawił zemstę na później. Najważniejsza była Julia.

9. Szukaj mnie. Staraj się podążać moim śladem.

Tom:
Spojrzałem na walizki stojące przy drzwiach. Targała mną chęć porzucenia wszystkiego i pójścia z Gabrielem. Ale dzieci były w tej chwili najważniejsze. I wiedziałem, że Julka chciałaby, żebym to najpierw o ich bezpieczeństwo zadbał.
Ramiona zaczęły mi drżeć, na odkrytej skórze pojawiła się gęsia skórka. Drżałem, chociaż było ciepło. Chyba chodziło o nadmiar emocji. Starałem się być silny dla mojej księżniczki.
Powoli, bardzo wolno zapadał zmrok. Śledziłem wzrokiem przesuwające się chmury choć wiedziałem, że muszę już iść, że nie mam czasu. Każda minuta mogła zaważyć ale... całe moje życie toczy się tak jakby ktoś ciągle przyciskał guzik z napisem "fast".
"My  one heart, beating for you" - kiedyś śmiałem się z ludzi, którzy tymi słowami opisywali to co czują do drugiej osoby. Teraz to zrozumiałem. Moje serce biło dla jednej, nie powtarzalnej osoby. Bez niej umierało. Podczas gdy mój rytm przyśpieszał kiedy była blisko, na wyciągnięcie ręki teraz stawał się szybszy bo martwiłem się o nią. Nie spałem, nie jadłem, nie piłem. Chociaż nie. Piłem alkohol. Wyglądem przypominałem żywego trupa. Z dnia na dzień coraz gorzej. Codziennie widziałem smutne spojrzenia, przygnębione wyrazy twarzy przypominające mi o stracie. O tym, że teoretycznie byłem na przegranej pozycji. Chciałem a nie mogłem nic więcej.zrobić. Na razie.
Po upływie 20 minut zszedłem w końcu na dół i spojrzałem na śpiące w fotelikach dzieci. Punkt pierwszy naszej podróży: Polska.
Mercedes powiedziała, że tam nie powinni nas szukać. T
oczyłem teraz wojnę o przetrwanie istot, które najbardziej kocham. Których oczy jarzą się niewinnymi spojrzeniami i z ufnością zasypiają w moich ramionach. Nie bałem się Amandy. Ale ona nie działa sama. Ludzie chorzy są nieobliczalni. Jeden zły ruch, jedno nie takie posunięcie a wszyscy zginiemy. Ja, Julka, Andrew, Kate. Cała moja rodzina, o której nigdy będąc nastolatkiem nie marzyłem.
Włożyłem nosidełka do samochodu i z ciężkim westchnieniem oparłem się o lekko rozgrzaną szybę. 
-Uważaj na siebie. - Bill objął smukłą blondynkę, która wtuliła się w jego żebra. Chłopak otulił ją szczelniej białym swetrem i uśmiechnął się delikatnie. Georg i Gustav oparli się o ścianę po obu stronach drzwi.
-Opiekuj się nimi. - odezwał się Georg w końcu podnosząc na mnie wzrok.
-I koniecznie skontaktuj się z Gabrielem. - Ivette podeszła do auta kołysząc biodrami i wsadziła mi na siedzenie pasażera plecak z termosem z kawą i jedzeniem.
-Obiecuję. - znów westchnąłem i zasiadłem za kierownicą. Przekręciłem kluczyk, odpaliłem silnik, przerzuciłem biegi i odjechałem.

Dwie godziny później siedziałem w samolocie wynajętym przez Josta. Zza małych okienek obserwowałem malutkie plamy miast na ziemi i białe obłoki, między którymi lecieliśmy. Zastanawiałem się co mam robić kiedy wyląduję w Polsce. Nie znam tego kraju i przeraża mnie perspektywa zostania samym w nowym mieście z dwójką małych dzieci.
Pustym wzrokiem przebiegałem po ścianach samolotu i błądziłem myślami bardzo daleko. Od tamtego telefonu nie było żadnych nowych wieści od Gabriela. Nie miałem pojęcia co robić dalej... zawsze ktoś jasno mówił mi jak coś powinienem zrobić, jak zagrać. A teraz zostałem sam z tym wszystkim. Zostałem sam. I to chyba przytłacza najbardziej.

Julka:
Usłyszałam warkot silnika. Próżne nadzieje, że mnie tu zostawią. Słyszałam jak mówią, że muszą jechać po fałszywe dokumenty obywatelstwa. W świetle sączącym się przez szpary w deskach oglądałam swoje ciało. Stopy były pokaleczone do krwi, szare od ziemi i kurzu, sine od zimna biegnącego od zimnej ubitej ziemi. Nadgarstki były przetarte od lin i łańcuchów. Wszędzie wystawały mi kości. Obojczyki, kolana, żebra, ramiona, dłonie. Wszystkie te kości przebijały mi się przez skórę i tworzyły wyraźne kontury. Włosy nabrały odcienia szaro-blond. Cieszyłam się, że nie mam teraz lustra. Nie zniosłabym swojego odbicia. Byłam modelką i miałam normalną szczupłą sylwetkę. Teraz wyglądam jakbym miała anoreksję i większość młodych dziewczyn w tym zawodzie zabiła by za te wystające kości. Ale nie wiedzą jak to jest nie mieć sił na nic, ponieważ ciało jest zbyt słabe by zrobić cokolwiek.
Drzwi trzasnęły o ścianę. Osoba stała przodem do mnie, tyłem do słońca więc widziałam tylko jego niewyraźny kontur. Jakby poszarpany w niektórych miejscach cień.
Coś błysnęło i sznury opadły. Osunęłam się na kolana i spuściłam głowę. Mężczyzna rzucił się na kolana obok mnie i gorączkowo szeptał do ucha:
-Boże... co oni ci zrobili...
-Gabriel?- wyharczałam i zaczęłam płakać 
Wtuliłam głowę w jego tors a on objął mnie ramionami przyciągając bliżej siebie. Jego klatka piersiowa unosiła się szybko a broda wbijała w moje ramię. Wreszcie, od wielu dni poczułam się bezpieczna. Delikatnie przylgnęłam do niego i spróbowałam wstać. Lecz nogi odmówiły posłuszeństwa. Zatrzęsły się i prawie załamały. Z moich szczupłych nóg zostały tylko kości i skóra.
Opadłam na kolana. Nie próbowałam znowu. To było pozbawione sensu. Gabriel wziął mnie na ręce i wyszliśmy z szopy. Słońce oślepiło mnie więc zakryłam dłońmi oczy. Mieliśmy jeszcze czas zanim wrócą.

8. Tak zaczął się mój koszmar.

Julka:
-Masz się mnie słuchać dziwko. - powiedział Diego przez zaciśnięte zęby zaraz po tym jak naplułam mu w twarz. Tak, wreszcie zrobiłam to co chciałam od początku.
-Nie jestem twoją własnością. - syknęłam i odwróciłam głowę.
-A jego to niby tak?!- złapał mnie za rękę i mocno szarpnął abym rozprostowała palce. Następnie z wściekłością zdjął mi ślubną obrączkę i wyrzucił za siebie. - już nie..
Zbliżył się jeszcze bardziej a ja wspomagając się rękami przesuwałam się w tył. Natrafiłam plecami na zimną ścianę. Bliżej niej już nie mogłam być.  Czułam każdy sęk w drewnie i każdą nierówność.
Zamknęłam oczy w oczekiwaniu na najgorsze. Zacisnęłam usta i przegryzłam język zębami aby nie krzyczeć. Ból psychiczny leczy tylko fizyczny - słowa Szymona.
Nie chciałam płakać, żeby nie dać mu tej satysfakcji. Po prostu zacisnęłam zęby, usta i oczy. Starałam się też nogi ale rozdarł je siłą. W tej chwili straciłam wszystko. I było mi już,obojętne jak długo przeżyję.
Szyderczy, pełen triumfu śmiech rozniósł się po szopie. Nie wiem dokładnie kiedy, ale długo po tym trzasnęły drzwi i zostałam sama. Teraz mogłam płakać.

Dwa lata temu:
Julie Soonge:

Stałam na korytarzu czekając na nową pacjentkę. Weszła do gabinetu w asyście dwóch lekarzy, powłócząc nogami. Stanęłam pod ścianą a ona usiadła na krześle. Była nadzwyczaj spokojna. W dłoni trzymała zdjęcie, które uparcie przyciskała do piersi.
Lekarze wyszli. Zostałam tylko ja i ona.
-Jak się nazywasz?- zapytałam spokojnym głosem, cicho siadając za biurkiem.
-Amanda.. - odparła a niebieskie włosy opadły jej na twarz kiedy spuściła głowę.
-Dobrze. A więc Amando, jak tu trafiłaś? Rozumiem, że to ciężki temat ale...
-Chciałam się zabić. - odpowiedziała unosząc głowę. Spojrzała mi w oczy a ja odłożyłam okulary na stół i włożyłam za ucho kosmyk krótkich miodowych włosów. Zobaczyłam w jej oczach coś szalonego i to zmroziło mi krew w żyłach. Od roku pracuję jako psycholog w zakładzie dla psychicznie chorych ale takie spojrzenia są tu rzadkie. Powiedziałabym, że w ogóle ich tu nie widuję.
-Dlaczego?
-Bo życie nie ma sensu. A on jest mój. - warknęła. I to było ostatnie co usłyszałam z jej ust. Po godzinie namawiania jej do opowiedzenia mi tego co jej się przytrafiło, dałam spokój.
Przez kolejny miesiąc obserwowałam jak moja podopieczna siedzi i wpatruje się w kraty w oknie rysując ciągle tą samą twarz. Wgłębienia w policzkach, ciemne oczy, długi nos, równe usta, widoczny zarys szczęki i kości policzkowych, długie do ramion ciemne włosy.
I było tak dzień w dzień. Nocami płakała, w dzień rysowała. Siedziała na łóżku patrząc tępo w ścianę i licząc pręty w oknach.
Było tak przez rok. A pewnego dnia - zniknęła. Szukaliśmy jej ale przepadła jak kamień w wodę..

*Teraźniejszość*

Gabriel:
-Kiedy to było?- zapytałem zaciskając oczy.
-Zaraz po waszym wypadku. Twoim i Szymona.. Zaczęła brać narkotyki. Znikała na całe dnie, nieraz tygodnie. Jej matka się o nią martwiła. Ja też. Dlatego wszczepiliśmy jej chip pewnego dnia kiedy znów wróciła do domu widząc na ścianach jednorożce i czarne wróżki z białym proszkiem.
-Wiedziała?
-Nie.

Zacisnąłem pięści i uderzyłem nimi w kierownicę.
-Mercedes? Błagam cię, posłuchaj. [...] - opowiedziałem jej całą historię a ona nawrzeszczała na mnie, że jestem idiotą bo jej tego nie powiedziałem i zaczęła mnie wyklinać po Hiszpańsku.
-Znam ten język. Wiem co mówisz. Słuchaj. Przekaż Tomowi, że ma tu nie przyjeżdżać. Tylko razem z dziećmi uciekać z kraju. Słyszałem o czym mówiła Amanda. Wywiezie Julkę a potem wróci po dzieci. Zajmę się naszą siostrą i znajdziemy was. Razem.

Georg:
Siedzieliśmy w domu, przy stole słuchając jak zbulwersowana Mercedes drze się na kogoś w innym języku ale jednocześnie uśmiecha się i płacze.
Wyszła z komórką do kuchni a ja przytuliłem An, która usiadła mi w międzyczasie na kolanach. Razem z Ivette przyjechały wczoraj a dziewczyna nadal płacze, ponieważ sądzi, że to jej wina.
Na samym początku Tom, Bill, Zoey i Jula mieszkali w Loitsche a dopiero niedawno, bo pół roku temu przeprowadzili się do Los Angeles. Teraz zastanawiam się czy to wszystko stałoby się gdyby nadal mieszkali blisko przyjaciół.
-Emm. Nie wiem od czego zacząć.. ale to chyba dobra wiadomość. Gabriel wie gdzie jest Julka... - do salonu weszła Mer i położyła dłoń na ramieniu Toma.
-Na co czekamy?! Jedźmy tam!- krzyknął chłopak energicznie wstając.
-Stój. Nie. Gab przekazał mi jeszcze, że razem z dziećmi masz się pakować i wyjechać bo Amanda po nie wróci.
Uniosłem brwi w geście niedowierzania a Tom zacisnął dłonie w pięści.
-Mówił coś konkretnego co do tego wyjazdu?- zapytał łamiącym się głosem.
-Oby jak najdalej Niemiec i LA.

7. Dlaczego...

Na dole w wypowiedzi Amandy wystąpił błąd a jak wiadomo blogspot po opublikowaniu robi małe żarty typu

i takie tam ;/ więc tego nie poprawiam. Powinno być Rosja a nie Czechy. ******************************

Tom:
Wróciłem do domu i padłem na łóżko. Zawsze kiedy Julka zaczynała płakać wiedziałem o tym chociaż nie zawsze byłem blisko. Miałem zwyczajnie przeczucie. Tym razem też tak było. Gdy tylko zapadłem się w ciepłej pościeli pachnęcej perfumami mojej ukochanej Julki poczułem ukłucie w sercu.
-Oh, Julka... - westchnąłem i po moim policzku również spłynęła łza. Byłem ciekaw kiedy wyschnie źródło łez, ale chyba w takiej sytuacji była to "studnia bez dna".
Musiałem się w końcu wziąć w garść. Wziąłem komórkę z szafki nocnej i zadzwoniłem do Billa.
Musiał mi pomóc. Sam nie dam sobie rady. Musiałem się w końcu wziąć w garść. Wziąłem komórkę z szafki nocnej i zadzwoniłem do Billa.
Musiał mi pomóc. Sam nie dam sobie rady. Od dłuższego czasu odrzucałem pomoc brata ale teraz potrzebowałem go. Bardzo go potrzebowałem. Bo mimo wszystko chciał mi pomóc ale ja byłem zbyt głupi by tą pomoc przyjąć. Chyba byłem przyzwyczajony do tego, że jak ludzie mi pomagają to jest w tym drugie dno. Rzadko miewałem problemy więc nie byłem przyzwyczajony do bezinteresownej pomocy Billa, a przecież nieraz widziałem jak pomaga przyjaciołom od tak.

Gabriel:
Odkąd Mercedes poinformowała mnie o śpiączce Julki chodziłem podenerwowany. A kiedy powiedziała, że ją uprowadzono spakowałem walizki i ruszyłem w pościg. Z tego, co dowiedziałem się od ojca wiem, że Jula ma wszczepiony chip w rękę. Policja nie mogła się o tym dowiedzieć ponieważ było to nielegalne. Ale w tym wypadku przydatne choć tego nie pochwalałem.
Podłączyłem do GPS'u dawno nie włączany, zakurzony odbiornik lokalizacji. Jechałem tak dobry miesiąc śpiąc w lasach i żywiąc się szybko kupionym jedzeniem a nieraz odpuszczałem nawet na dwa dni. Siostra była dla mnie zbyt ważna.
Kiedy furgonetka zatrzymała się blisko granicy rosyjskiej w lesie zrozumiałem, że to prawdopodobnie jeden z ostatnich postojów.
Mieszkając w Hiszpannii zacząłem interesować się takimi rzeczami jak pościgi, porwania, odszukiwanie, śledzenie czyli ogólnie policyjnymi bzdetami. Schowałem się między zaroślami blisko szopy i po chwili zobaczyłem jak Amanda wychodzi ze środka a chwilę później jakiś facet z bezczelnym uśmiechem na twarzy.
-To jaką masz dla mnie robotę?-.zapytał opierając się o ścianę furgonetki.
-Musisz wybrać się do miasta i zobaczyć jak stoimy z akcją. Czy Czechy już nas poszukują. Tylko pośpiesz się Diego bo idziesz piechotą. - odwróciła się do niego plecami i odeszła w stronę lasu.
Chłopak imieniem Diego odszedł w stronę granicy.
Zaczaiłem się i upewniwszy się, że nie ma ich w pobliżu podszedłem do kraty na jednej ze ścian szopy.
-Julka? Jesteś tam?- szepnąłem.
-Gabriel..? Co ty tu..
-To nie czas na wyjaśnienia. Wytrzymaj. Proszę cię. Jedziecie do Czech. Tam pomogę ci się uwolnić. - zapewniłem rozglądając się niespokojnie po linii drzew.
-Nie zostawiaj mnie...
-Nie zostawię. Obiecuję. Zawsze będę blisko choć nie zawsze przy tobie. Jak przyjdzie pora wrócę po ciebie.
-A Tom?
-Tom nic nie wie i pewnie szaleje z rozpaczy ale nie jest bezpiecznie. Skontaktuję się z nim kiedy będę musiał. A teraz muszę iść.
-Gabriel? Powiedz mu, że go kocham.. - powiedziała cicho. Było to ostatnie co usłyszałem z jej ust. Szybko, trzymając się blisko cieni i drzew wróciłem do samochodu.

Julka:
Minął dzień odkąd był u mnie brat. Wytrzymywałam tu, siedząc przy ścianie i jedząc to co mi przynosiła Amanda. Teraz byłam na jej łasce. I to było przerażającą perspektywą.
Wreszcie wzmogłam się w sobie i z trudem wyharczałam:
-Dlaczego ja?..
Z dnia na dzień było mi trudniej mówić. Pojawiał się coraz mocniejszy ucisk w sercu i płucach przy każdym słowie, przy każdym oddechu.
-Dlaczego?- Amanda odwróciła się gwałtownie. Podeszła do mnie i nachyliła się nad moją twarzą aby wysyczeć mi prosto w oczy całą moją sytuację. -Dlatego, że Bill jest mój. Od zawsze był. A ty mi go zabrałaś.
-Przecież.. Tom.. jest moim.. mężem. - powiedziałam chwytając szybko powietrze.
-Wiem. Ale byłaś z Billem i to ty mi go zabrałaś. To przez ciebie myśli, że mam świra.
-A nie masz?- zapytałam patrząc jej wrogo w oczy.
-Uhh!- krzyknęła i uderzyła mnie w policzek dłonią. Głowa obróciła mi się w lewo a miejsce, w które uderzyła zaczęło pulsować.
-Ty zdziro!- wysyczała. - To nie wszystko! Kocham Billa! A TY MNIE ZNISZCZYŁAŚ! Przez ciebie straciłam wszystko. WSZYSTKO! ROZUMIESZ?!- wykrzyczała mi w twarz a jej włosy uderzyły mnie w twarz kiedy gwałtownie się obróciła.
Miałam ochotę skomentować, że śmierdzi jej z gęby ale powstrzymałam się i zagryzłam wargi. Kiedy wychodziła z szopy szepnęłam:
-Ty jesteś chora.. musisz się leczyć...
Nie usłyszała tego. Trzasnęła tylko drewnianymi drzwiami.
Westchnęłam i oparłam głowę o cienką ściankę.
Miałam bynajmniej pewność, że nie jestem sama. Gabriel też tu jest. Kochany. Wreszcie mogę chociaż na chwilę zasnąć bo wiem, że nie jestem sama.

6. Uwięziona.

Flyleaf - Call You Out
Julka:

Zamknęłam oczy i uspokoiłam oddech. Skrzypnęła metalowa zasuwa i do wnętrza przyczepy wpadło światło. Poczułam jak Diego bierze mnie na ręce i zanosi gdzieś, wcześniej kopnięciem otwierając jakieś drzwi.
Położył mnie na sianie, metr od ściany i przywiązał liną do dwóch słupków wbitych w mocno ubitą ziemię. Gdybym była w pełni sił pewnie wyrwałabym słupki z ziemi. Ale byłam zbyt słaba i nieprzytomna z bólu.
-Wiem, że nie śpisz. - odezwał się cicho Diego patrząc na mnie z żalem.
Otworzyłam oczy  i spojrzałam na niego wściekła jak osa.
-Nie będziesz krzyczeć bo i tak nikt cię nie usłyszy. Ale to na wypadek jakbyś próbowała. - przykleił mi do ust srebrną taśmę. Następnie nachylił się nade mną  z obrzydliwym uśmiechem, który kiedyś na krótko mnie oczarował. W tej chwili poczułam do niego odrazę i wstręt. Gdybym mogła, splunęłabym mu prosto w twarz.
Podniosłam rękę do twarzy i wierzchem drżącej dłoni przetarłam zakurzony policzek. Czerwone oczy po przepłakanej godzinie nadal mnie piekły i chciałam żeby sobie poszedł. On jednak stał nade mną z założonymi rękami. Nagle zaczął się przysuwać w moją stronę przesuwając językiem po zębach. Serce mi przyśpieszyło ze strachu. Tłukło się o wystające żebra jakby miało za mało miejsca. Przesuwałam się coraz dalej w tył aż napotkałam ścianę. Szarpnęłam ręką chcąc uderzyć Diego. Lina jednak była zbyt krótka, więc w rezultacie wpiła mi się mocno w skórę rozcinając ją. Od nadgarstka rozszedł się przenikliwy ból rozchodząc się na całe ciało. Chłopak kucnął przede mną i delikatnie chwycił mój podbródek. Obróciłam głowę i zacisnęłam oczy. Spuściłam głowę a brudne włosy  opadły mi tak, że nie było widać twarzy i zapłakanych oczu.
Jego dotyk był delikatny ale wiedziałam, że chce mi coś zrobić.. Krzyknęłam kiedy jedną ręką zaczął rozpinać guziki mojej szpitalnej tuniki lecz taśma zagłuszyła dźwięk tak samo jak masę przekleństw, które wykrzyczałam w jego kierunku. Drzwi szopy otworzyły się i stanęła w nich czarnowłosa kobieta.
-Zostaw ją w spokoju. Pobawisz się później. Mam dla ciebię robotę. - powiedziała ostro i stanowczo a Diego wstał, otrzepał kolana i wyszedł.
I  wtedy pękłam. Zaczęłam płakać przecierając delikatnie palcami po twarzy. Podkuliłam nogi i położyłam głowę na kolanach. Zaczęłam chwiać się w tył i przód nie chamując łez. Byłam tak słaba, że nawet nie mogłam spleść palców, żeby objąć kolana. Byłam pół przytomna z bólu. I fizycznego, i psychicznego. Jestem zbyt słaba by uciec.

Tom:

-Wiem, że to nie twoja wina chłopcze.. - powiedziała łagodnie mama Julki. Nie mogłem jej spojrzeć w twarz. Było mi wstyd, że dowiedziała się tak późno.
-Tom, rozumiemy cię.. - szepnęła tym razem moja mama kołysając w wózku Andrew i Katherin.
-Jak możecie coś rozumieć? To przeze mnie Julka jest teraz skazana na Amandę! Nawet nie wiemy co się z nią dzieje!- krzyknąłem wstając.
-Tom! Dzieci!- mama zawołała próbując uspokoić dzieci, które obudzone zaczęły płakać.
Zacisnąłem zęby.
-To moja wina, wiem o tym. - wziąłem komórkę ze stołu i wyszedłem trzaskając drzwiami. Rano byliśmy na wywiadzie. Ja i Bill opowiadaliśmy o porodzie, śpiączce i porwaniu. Georg nie był zdolny nic powiedzieć a Gustav zbyt mało wiedział.
Kiedy wróciliśmy moi rodzice i teściowie byli już w domu.
Idąc przed siebie myślałem o każdej chwili spędzonej z Julią. Analizowałem każde wspomnienie. Dobre i złe. To, że już na początku straciłem dla niej głowę a ona wolała Billa. Byłem przy niej gdy cierpiała, byłem przy niej po ich zerwaniu, byłem przy niej cały czas. I z dnia na dzień staliśmy się sobie bliżsi. Dużo bliżsi. Była moim tlenem i nałogiem. Chciałem się codziennie przy niej budzić i widzieć jej piękne szaro-niebieskie oczy za każdym razem kiedy jest smutna, wesoła. Za każdym razem, w każdej chwili, codziennie. Dlatego oświadczyłem się jej i teraz na moim palcu lśni złota obrączka.
Obróciłem ją w palcach i włożyłem z powrotem.

5. Tylko nie krzycz.

Miesiąc później:
Tom:
Usiadłem na plastikowym krześle i nerwowo miętoliłem w palcach koszulkę.
-Odkryliście coś?- zapytałem gdy do gabinetu wszedł policjant. Odkąd przekroczyłem próg komisariatu ręce trzęsły mi się i nie mogłem poskładać myśli.
Ciągle myślałem o tym gdzie jest moja żona i co się z nią dzieje..
-Tak. Kamery z monitoringu zarejestrowały, że Julię Kaulitz uprowadziła ta kobieta. - podał mi zdjęcie z kamery. Była na nim kobieta prowadząca wózek z nieprzytomną Julką.
-Poznaje pan tą kobietę?- policjant wskazał na pielęgniarkę prowadzącą wózek.
-Nie..Chociaż.. - zawachałem się. Te same rysy, blizna na ręce.. inne włosy, oczy... - Amanda...

Złożyłem zeznania i wsiadłem do samochodu. Uderzyłem dłonią w kierownicę uruchamiając klakson.
Nikt nie mógł przewidzieć, że ona..że Amanda.. jest chora. Ale dlaczego Julka?! Dlaczego nie Zoey?! Przecież to ona jest z moim bratem a Amanda była w nim szaleńczo zakochana. Nie we mnie. W nim. Więc dlaczego to ja teraz cierpię?! Dlaczego moja żona jest teraz w rękach psychopaty bez skrupułów?!
Tak wiem, jestem samolubny. Ale zostałem z dziećmi, bez mojej ukochanej, która teraz jest w niebezpieczeństwie.
Jedno jest pewne. Wszystko wymknęło się spod kontroli. Trzeba zawiadomić jej rodziców, Georga, Gustava i przede wszystkim media. Niech szukają. Każde informacje się liczą.

-Jesteś idiotą Tom! A ty co?! Wiedziałeś i nic nie powiedziałeś?! Bill do cholery! Rozumiem, że Tom ok mógł to zataić ale kurwa ty?!- Georg wrzeszczał na nas krążąc po pokoju. - Tom. To moja kuzynka.. ale jest dla mnie jak siostra... jak młodsza siostra... Już za samo bycie z nią na początku powinienem wam przypierdolić i pouczać co do niej. Tak zachowują się starsi bracia... A ja myślałem, że jesteście odpowiedzialni... gdybym wiedział przeprowadziłbym się od początku jej śpiączki do Los Angeles... moglibyśmy na zmiany opiekować się i nią i dziećmi. A teraz? Ta kobieta jest szalona! A moja mała dziewczynka jest skazana na pastwę jej sadystycznego losu..
Westchnął i usiadł na kanapie chowając twarz w dłonie. Pierwszy raz widziałem jak Georg płacze. I był to widok nie do zniesienia. Zadzwoniłem do Josta i umówiłem nas na wywiad. Niech ludzie zainteresują się Amandą. Przecież nie jest niewidzialna...

Julka:

Obudziłam się w ciemnym pomieszczeniu. Pachniało tam zgnilizną, stęchłym powietrzem i wilgocią. To jednak było najmniej ważne. Ból jaki poczułam był nie do zniesienia. Przetarte do krwi nadgarstki przywiązane do jakiegoś słupka tak samo jak kostki, zastałe mięśnie i uczucie jakby głowa ważyła ponad tonę. I jeszcze kłucie w sercu i żołądku. Nie mogłam się jednak skurczyć, żeby uśmieżyć ból. Liny mi na to nie pozwalały. Zza metalowej ścianki dobiegały głosy należące do osób, które nienawidzę. Nie chciałam krzyczeć, żeby nie ściągnąć ich uwagi. Dlatego siedziałam cicho w bardzo niewygodnej pozycji z rękami po bokach związanymi grubą liną nad głową do metalowego prętu.
Bałam się tego co mi zrobią jak odkryją, że jestem przytomna.
Wszystko co się działo pamiętałam jak przez mgłę. Ostatnie wspomnienie to.... Rozszerzyłam oczy. Tom! Dzieci!
Samotna łza spłynęła po moim policzku robiąc bruzdę na zakurzonej twarzy. Tłuste strąki włosów lepiły mi się do twarzy, obraz powoli zamazywał. Ile już tu jestem? Godzinę, dzień, tydzień, miesiąc a może rok? Co się ze mną działo w tym czasie?
Nagle poczułam rozdzierający ból w okolicy ud i kolan. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że mam na sobie tylko szpitalną tunikę. Kolana miałam całe posiniaczone, zapewne od ciągłego uderzania w drzwiczki. Uda były przetarte od ocierania się o siebie. Powtarzałam sobie, że nie mogę nawet jęknąć. Jestem silna. Nie mogę krzyczeć. Nie mogą zauważyć. Spanikowanym wzrokiem przebiegłam po pomieszczeniu, w którym się znajdowałam. Z pod spodu dochodziły chrobotania i dźwięki opon sunących po nierównościach drogi. Czyli jestem w samochodzie. Chyba furgonetce. Przemieszczamy się. Cały czas.
Byłam zła na siebie. Nie wiem co się działo ale mogłam przypuszczać, że byłam w śpiaczce i dałabym głowę, że przez narkotyki. Mama mi kiedyś wspominała, że tak się może stać. No właśnie, mama. Teraz sama nią jestem ale nie ma mnie przy dzieciach. A ona zawsze przy mnie była..
Jeśli dane mi będzie je jeszcze zobaczyć... co ja pierdole?... Nie odpuszczę. Ucieknę. Jak tylko będzie okazja. Trzeba tylko udawać, że nadal śpię.  I znaleźć coś ostrego. To wystarczy.

4. Koniec. Bo musisz wiedzieć, że to bolało.

Tom:
The Cranberries - Zombie
-Ale jak to nie ma?! Facet, ty myślisz, że ja głupi jestem?! Jak mogliście zgubić pacjentkę w śpiączce?! Co?! Wstała i wyszła?! - wrzeszczałem na jednego z lekarzy, który powiedział mi, że Jula zniknęła ze szpitala. Myślałem, że to żart ale mojej żony rzeczywiście nie było w pokoju a wszystkie jej rzeczy leżały tam gdzie je zostawiłem.
Złapałem lekarza za koszulę i syknąłem prosto w twarz:
-Jeśli wiesz kim jestem to wiesz też, że jeśli dziewczyna się nie znajdzie to was zniszczę.
Żadne słowa nie wyrażą tego jak się w tej chwili czułem. Jakbym dostał w twarz. I nie tylko w twarz. Moje całe ciało krzyczało, że jej chce, że jej potrzebuje.
Ale jej nie ma.
Moje serce rwało mnie do niej. Nie mogłem znieść myśli, że opuściła szpital. Jak.. skoro nawet nie potrafiła drgnąć palcem...
Pogładziłem dłonią poduszkę, w której odcisnęła się jej głowa.
Potrzebowałem jej. Tak bardzo jej potrzebowałem. Była mi niezbędna jak tlen, który wdycham aby żyć. Uzależniła mnie jak narkotyk. Jednym spojrzeniem, gestem albo słowem zawracała mi w głowie. Kochałem każde jej słowo nawet jeśli na mnie krzyczała. Kochałem jej perlisty śmiech i szeroki uśmiech. Kochałem szaro-błękitne oczy, które codziennie przenikliwie się we mnie wpatrywały. Kochałem malinowe usta, które codziennie mnie budziły.
A teraz jestem tu. W szpitalnym pokoju. Tak przeraźliwie pustym i zimnym. Jestem tu a ty odeszłaś choć jeszcze kilka godzin temu byłem u ciebie i patrzyłem na nieruchomą twarz, tak spokojną i smutną jakbyś bała się obudzić. Jakbyś tylko spała. A przecież uwielbiałaś spać..

.
Zoe siedziała wtulona w Billa i płakała już od dobrych dwóch godzin. Mój brat przytulał ją tylko coraz mocniej i kołysał w swoich objęciach. Te drobne gesty nadal pamiętam. Blond czuprynę wtulającą się w moją szeroką koszulkę i komentarze o tym, że mogłaby się w niej utopić, zupełnie od rzeczy. Moje dłonie zaciskające się na jej plecach i wtedy czułem nawet najmniejsze drganie jej mięśni, bo byliśmy jednością.
Usiadłem na fotelu opierając białą kartkę o jakiś atlas i wziąłem ze stołu długopis. Moja ręka sprawnie jeździła po papierze kreśląc na nim słowa wyrażające moje uczucia.
"Siedzenie obok jest puste.
Nie słyszę twojego śmiechu.
Który kiedyś wypełniał całą przestrzeń.
Drapię powietrze,
Myśląc kiedy przyjdziesz.
Na ścianach miliony kresek.
Pozostałości po moich dłoniach.
Bez ciebie jestem nikim.
Nie mogę się na niczym skupić.
Bo ciebie nie ma.
Kurczę się w sobie, nie chcę istnieć.
Zaciągam się powietrzem,
Resztkami zapachu twoich perfum.
Nie leżysz już koło mnie.
Niech już będzie jutro.
Ciebie już tu nie ma.
Zostały tylko wspomnienia"
  Położyłem kartkę na stole a zaciekawiony bliźniak podniósł ją i zaczął czytać.
-Całkiem dobra ta piosenka. - stwierdził.
-To nie jest piosenka- odparłem i wstałem. Poszedłem na górę i usiadłem przy kołysce gdzie spały dzieci. Głową oparłem o łóżko i podciągnąłem  nogi, na których po chwili zwisały moje ręce.
Andrew obudził się i zaczął płakać. Ale ja nie miałem siły aby wstać. Schowałem twarz w dłonie a łzy zaczęły strumieniami spływać po moich policzkach. Przegryzłem wargę aż poczułem metaliczny smak krwi na języku. Wstałem, wziąłem malucha na ręce i zacząłem kołysać. Po kilku minutach zasnął a ja mogłem spokojnie wrócić do załamania nerwowego.


Nikogo nie powiadomiliśmy o zaginięciu Julki. Oprócz Mercedes i Piotrka, którzy przyjechali godzinę temu. Nie mogłem znieść załamanego krzyku i płaczu siostry dziewczyny więc wyszedłem biorąc ze sobą jedynie komórkę i wódkę. Tak na wszelki wypadek. Łudziłem się, że policja zadzwoni i powie, że znaleźli ją całą i zdrową. Kiedy wychodziłem Bill i Zoey opiekowali się dziećmi a Mercedes leżała na podłodze z podkulonymi nogami wcześniej rzucając telefonem o ścianę.
Szedłem więc kopiąc kamienie w stronę plaży. Gdybym wiedział gdzie jesteś pognałbym za tobą...
Usiadłem na ciepłym piach i zatopiłem w nim palce. Podniosłem butelkę do ust i wypiłem 1/4 na raz.
Poczułem jak ktoś siada obok mnie.
-Wiesz, że alkohol nie rozwiąże problemów. - usłyszałem spokojny delikatny głos.
-Z drugiej strony sok też nie. - odpowiedziałem nie patrząc na osobę, która tak bardzo przypominała mi o mojej stracie. - Jesteś jej siostrą, powinnaś być na mnie wściekła.
-Ale nie jestem- oparła głowę o moje ramię- mam złe przeczucia Tom. Ona nie mogła wstać i wyjść. Nie zrobiłaby tego. Jestem pewna, że coś jej się może stać. Czuję to.
-Kiedy mieliśmy z Billem 17 lat on miał wypadek samochodowy. Pół godziny przed nim zadzwoniłem do niego i poprosiłem, żeby był ostrożny bo mam złe przeczucia. Godzinę później zadzwonili do mnie ze szpitala.  - po chwili milczenia powiedziałem jej coś co Billowi dzień przed swoim ślubem -Kocham ją jak cholera. Jest mi potrzebna do życia tak samo jak muzyka a nawet bardziej. Kocham ją. I martwię się, że jak coś jej się stanie będzie to moja wina. Bo to ja sprowadziłem ją do LA.
-Wiem Tom. Ale nie obwiniaj się. My wszyscy ją kochamy. -powiedziała cicho ale stanowczo, wpatrując się w wysokie fale. -wszyscy ją kochali...
 Moje oczy zaszły mgłą kiedy wstałem, napisałem na kartce, którą wyjąłem z kieszeni twoje imię i podpaliłem. Obracałem kartkę w palcach a ona płonęła. Płonęła. Jak moje serce płonęła żywym i niepowtarzalnym ogniem. Ogniem, który trawił wszystko co było na jego drodze. Rzuciłem palący się skrawek na piasek i odszedłem a smutna blondynka patrzyła na to wszystko bez drgnięcia.

3. Zachowaj spokój.

Wena wraca i mam masę pomysłów, które MUSZĘ zrealizować :) miłego czytania!
*************************
Nickelback - Lullaby
Tom:
Usiadłem przy Julce i przyłożyłem jej zimną dłoń do swoich ust. Wyglądała jakby spała. Tylko spała. I naprawdę był to rodzaj snu. I nie był on wieczny. Moja księżniczka mogła się obudzić w każdej chwili. Po nocy pełnej krzyku i rozpaczy wreszcie jej stan stał się stabilny.
Leżała na sali z tylko jednym łóżkiem, podłączona do wielu urządzeń. Nigdy nie lubiłem szpitali ale ta sala była wyjątkowo przytłaczająca. Białe ściany, biała podłoga, biała pościel. I ona biała. Blada jak te ściany. Z zamkniętymi oczami i włosami rozsypanymi na poduszce wyglądała pięknie. Jak anioł, który cierpi po zesłaniu na ziemię.
Westchnąłem i pocałowałem ją w grzbiet dłoni. Wyszedłem z sali i stanąłem na korytarzu.
Bill i Zoey siedzieli na małych plastikowych krzesełkach. Jeszcze nie zdążyliśmy iść do domu więc ja i Bill mieliśmy na sobie tylko spodnie a Zoe długą do prawie kolan koszule Billa. Ilekroć jakiś pacjent czy lekarz patrzył na jej odkryte nogi, bliźniak stawał się nerwowy. Zsunęłem się po ścianie i siedząc na podłodze wysunęłem jedną nogę przed siebie a drugą podciągnęłem. Schowałem twarz w dłoniach i drżałem. Mercedes i Piotrek mieli przyjechać dzisiaj. Bill podszedł do mnie i położył mi dłoń na ramieniu a ja spojrzałem na niego oczami pełnymi łez. Usiadł obok mnie i po prostu był. I to wystarczyło.

Miesiąc później:

Spojrzałem w lustro. Miałem podkrążone oczy, wychudzone policzki, dwudniowy zarost. Mimo to czułem się znowu jak gówniarz. Stan Juli był stabilny i naprawdę dobry ale nie budziła się. Nie drgnęła nawet palcem. Czułem się bezsilnie w tej sytuacji. Codziennie odwiedzałem ją i dzieci. Dzisiaj miałem zabrać maluchy do domu. Nie wiedziałem jak ale musiałem sobie poradzić dla niej. Imiona wybraliśmy już dawno. Katherin i Andrew.
Zacisnąłem zęby i wsiadłem do samochodu. Wszystko za szybami migało mi bardzo szybko. Nawet nie byłem pewny czy nie łamałem przepisów. Ale to się nie liczyło.
Kiedy podjechałem pod szpital i wreszcie mogłem wziąć swoje dzieci do nosidełek przepełniła mnie duma. Duma i miłość. Miałem najwspanialsze dzieci i równie cudowną żonę. I będę walczył o jej zdrowie. Jak będzie trzeba to oddam wszyatkie pieniądze z tras koncertowych na jej leczenie. Ponoć to przez narkotyki, które kiedyś brała doszła do tego stanu i tylko śpiączka uratowała ją przed śmiercią. I chociaż od miesiąca nic się nie zmieniło wiem, że jest ze mną.
Wziąłem nosidełka i wniosłem je do domu. Dzieci uśmiechały się do mnie i szeroko otwartymi oczami patrzyły na swój nowy dom. Zoe i Bill wrócili już do siebie, ponieważ osuszyli już dom po zalaniu go przez dziewczynę.
Wziąłem maluchy na ręce i przeniosłem na łóżko, do sypialni mojej i Julki. Przytuliłem je a one momentalnie usnęły.
W nocy, koło 4 obudził mnie krzyk głodnej Kate.
Zaspany, potykając się na schodach o nogawki dresów szybko zszedłem na dół.
Zagotowałem mleko i przelałem je do butelek. Przeskakując po dwa schody wbiegłem na górę. Andrew spał w najlepsze ssając własny kciuk i nawet krzyki siostry go nie zbudziły. Przyłożyłem dziubek butelki do ust Kate a ona zaczęła ssać ciepłe mleko. Kiedy zasnęła usiadłem na brzegu łóżka i wsadziłem twarz w dłonie a następnie przetarłem czoło palcami. Każdy mój gest i słowo pokazywały jak bardzo wykończony jestem.
Otworzyłem drzwi na balkon i wyciągnęłem z kieszeni fajki. Odpaliłem jedną i oparłem się o drewnianą balustradę. Patrzyłem na wschodzące w Los Angeles słońce. Paliłem jednego papierosa za drugim aż skończyła mi się paczka i nie miałem już czym się zaciągać.

Amanda:
Półtora roku temu wyjechałam do Hiszpanii w celu zasięgnięcia pomocy u chłopaka, którego porzuciła Julka. Na jej imię momentalnie się skrzywiłam. A potem na moją twarz wpełznął okropny, złośliwy uśmiech.
Odrzuciłam na plecy swoje czarne włosy i poprawiłam zielone soczewki. Wygładziłam strój pielęgniarki i pchnęłam wózek, na którym przewoziło się pacjentów. Weszłam do sali, w której leżała Julia Sulska, moja ofiara. Gdyby wiedziała co ją czeka mogłaby się bronić, stawiać opór ale teraz... była bezbronna. I ja zamierzałam to wykorzystać. Za wszystko co mi zrobiła. Z niemałym trudem przeniosłam ją na wózek i wyprowadziłam ze szpitala. Na parkingu czekał na mnie wielki czarny van a w środku Diego. Wychodząc trzasnął drzwiami i pomógł mi ją wciągnąć do środka pojazdu. Tam związaliśmy jej ręce i nogi grubym sznurem, w razie gdyby się ocknęła.
Obaj przenieśliśmy się na przód. Diego odpalił samochód. Pocałowałam go krótko w usta.
-Dobra robota kochanie. - pochwalił i ruszył z piskiem opon.
Ze złowrogim uśmiechem na twarzy wpatrywałam się w drogę przed nami. Jeszcze długa droga tam dokąd jedziemy. Za wszystko, za całą krzywdę, którą mi wyrządziła powinna zapłacić najwyższą karę. Powinna i zapłaci.

2. Proszę... wróć.

Nie biorę udziału w Liebster Award więc tylko odpowiem na pytania Asi :) :
1. Inspirację czerpię z wyobraźni :)
2. Zazwyczaj :) Niekiedy po prostu telewizora xD
3. I takie i takie są fajne, wszystko zależy od fabuły i pomysłu :D
4. FFTH dla mnie jest czymś w rodzaju.. hmmm... Aliens to ogólnie rodzina więc rodziną dzielącą się swoimi pomysłami :)
5. Staram się unikać fragmentów +18 ale w tym opowiadaniu jest o to trudno <Dziękuję OLIWIA!> |
6. Nie ma takiej której nie znoszę :)
7. Tak, inspiracje na bohaterów pochodzą z mojego otoczenia :)
8. Rzadko... Jedynie kiedy już naprawdę mam kompletną pustkę.
9. Ouuu... Ciężko przyznać ale jarałam się chłopakami w stylu emo, scene no i znalazłam tak Billa, od razu mi sie spodobał o zaczęłam szukać o nim wiecej i natrafiłam na TH a oni wywrócili moje życie do góry nogami.
10. Wenn Nicht mehr Geht, Alien, Komm, Traumer, Humanoid - są to moje ulubione piosenki ponieważ tekst jest dla mnie tym co najcenniejsze a uczucia z jakimi zostały napisane przemawiają do mnie najbardziej <3
11. Myślę, że Tom już na zawsze będzie z Rią. Są ze sobą od bardzo dawna i mam nadzieję, że będą ze sobą dalej. Lubię ją i jestem zadowolona, że Tom jest z nią szczęśliwy :)
Przy scenie + 18 pomagała mi siostra więc myślę że wyszła dobrze.
A to jej blog jakby ktoś chciał poczytać: http://remember-times.blogspot.com/
***********************************************************************************
Zoey:
Obudziłam się o pierwszej w nocy gdyż zgłodniałam, wolnym krokiem wstałam z łóżka tym samym wyślizgując się z ramion mojego ukochanego. Zeszłam po schodach w samych majtkach i krótkiej koszulce na ramiączkach, na dół do kuchni, tam otworzyłam lodówkę na całą szerokość i rzuciłam wiązanką przekleństw bo był tylko ser, mleko, kalarepa i ogórki kiszone.
- Jak oni mogą tak żyć? - Mruknęłam pod nosem.
Zamykając lodówkę patrzyłam w jej głąb w nadziei że jednak coś do żarcia się znajdzie. Gdy zamknęłam ją całkowicie podskoczyłam z przerażenia bo za nią stał czarnowłosy chłopak z włosami ułożonymi w irokeza, który teraz opadał lekko na boki, stał i przecierał oczy długimi palcami.
- Przestraszyłeś mnie. - Oznajmiłam przeszukując szafki.
- No nie wierze, Zoey Kacoroska, czegoś się wystraszyła, trzeba to zapisać w kalendarzu. - Zaśmiałam się, jak na taki długi okres czasu gdy się już znamy dalej nie potrafi wymówić poprawnie mojego nazwiska.
- Kaczorowska głupku! - Poprawiłam go. - Nie zapisuj w kalendarzu bo stracę reputację.
- To będzie nasza słodka tajemnica, ale coś za coś.
Podszedł do mnie, kładąc swoje dłonie na moich biodrach, tym samym całując mnie namiętnie, jego usta dotykały moich z takim naparciem i siłą, że w końcu oddałam się im bezgranicznie tak jak zawsze to robiłam. Bill przesunął ręce w górę na moją talie, złapał mnie i posadził na blacie kuchennym. Moje ręce macały jego nagi, wyrzeźbiony tors a on jedną ręką błądził po moim tyłku a drugą po moich piersiach. W końcu z moich ust zaczął zjeżdżać w dół całując przy tym każdy kawałek mojej szyi, zatrzymał się dopiero na piersiach, podniósł wzrok na mnie z chytrym uśmieszkiem, a ja odpowiedziałam mu tym samym. Dłoń przesuwałam bardzo wolno w dół drapiąc przy tym jego skórę, chłopak ściągnął mi koszulkę i zaczął łapczywie całować mój duży biust, wygięłam się do tyłu pod napływem pożądania, lubiłam gdy tak robił, po prostu uwielbiałam dotyk jego ust na moich piersiach.. Jednym ruchem ręki ściągnęłam mu bokserki które odkryły jego wielkiego członka. Popchnął mnie na pozycję leżącą ale blat był za krótki więc głowa zwisała mi po drugiej stronie, jego ręka powędrowała w górę po zewnętrznej stronie mojego uda.
Po kilku minutach takich pieszczot wreszcie poczułam go w sobie. Z każdą kolejną minutą czułam go coraz głębiej, czułam każdy jego ruch we mnie. Uniosłam się na blacie i zarzuciłam mu ręce na szyję. Całowałam jego tors z dobrze zarysowanymi już mięśniami i po chwili wracałam do ust. Jego język drażnił moje sutki pobudzając do żywego każdy mój zmysł.
Jego niewinny wygląd w niczym nie pasował do tej sytacji. Był delikatny, ale poruszał się szybko.
Moje serce gwałtownie przyśpieszyło i biło tak jeszcze kilka minut po zakończeniu.

Julka:
W nocy obudziły mnie bóle brzucha. Z wysiłkiem podniosłam się i rozejrzałam po pokoju otoczonym ciemnością.
Wtedy ból nabrał na sile i gwałtownie wciągnęłam powietrze zaciskając zęby.
-Tom! Zaczęło się!- szarpnęłam za ramię młodego mężczyznę w dredach, który spał koło mnie. Mojego mężczyznę. Lucyfer śpiący na kaloryferze miauknął i przeciągnął się.
-Co?! Tak wcześnie?! - zerwał się z łóżka i wskoczył w dresy. - Chodź!
Pędem sprowadził mnie ze schodów.
W kuchni natknęliśmy się na zbierających ubrania Billa i Zoey.
-Wy się tu pieprzycie a Jula rodzi!
Jęknęłam i warknęłam na chłopaka aby się pośpieszył. Wsiedliśmy do samochodu, ja na tylnim siedzeniu i odjechaliśmy spod domu. Na moje czoło wstąpił pot, zaczęłam szybciej oddychać.
Bill i Zoe niekompletnie ubrani wsiedli do drugiego auta i wyprzedzili nas w drodze pod szpital zapewne, żeby zawiadomić pielęgniarki.
Gdy dojechaliśmy lekarze już na nas czekali z wózkiem. Z trudem na niego wsiadłam i szybko zawieźli mnie na porodówkę.
Tom był ze mną, trzymał mnie za rękę i nie puszczał. Najgorsze było to, że w zenicie bólu nie zemdlałam.
Krzyczałam i jęczałam przez 12 godzin aż w końcu z dumą oglądałam jak Tom pewnym ruchem ręki odcina pępowiny bliźniaków. Dzieci były słodkie. Były wcześniakami.
      Kiedy wreszcie dali mi je na ręce czułam, że mogłabym godzinami patrzeć w te wielkie, ufne, niebieskie oczy, które błyszczały radością. Chłopczyk zawinięty w niebieski kocyk a dziewczynka w różowy, spokojnie leżeli wtuleni w moje ramiona wpatrując się w swojego tatę.
Po południu przyszła pielęgniarka i zabrała dzieci abym odpoczęła.
-Jestem z ciebie dumny. - oznajmił Tom trzymając moją dłoń szczelnie zamkniętą w swoich. Nagle obraz zaczął mi się rozmazywać. Powoli, jakby z niechęcią zamykałam powieki. Bezwładne palce rozluźniły uścisk. Nie czułam nic oprócz ogarniającego mnie uczucia paniki. Chciałam zostać z dziećmi, z Tomem! Walczyłam. Próbowałam wrócić mimo wszystko.
Łza spłynęła po moim policzku, kiedy stwierdziłam, że nie warto. Nie widzącymi już oczami spojrzałam na swojego męża i wyszeptałam "żegnaj".
Nie warto walczyć kiedy wiesz, że przegrasz. Nie warto, bo wtedy twoja klęska odbije się mocniej na tych, których zostawiasz. Tam będę wolna. Tam nie będzie problemów. Nie chcę zostawiać Toma. Nie mogę. Muszę. Nie mogę. Nie chcę. Muszę.
Teraz to chyba koniec. Tak ma wyglądać rachunek sumienia? To kara za grzechy, które popełniłam? Kara za ćpanie? Nie wierzę w brednie o Bogu, człowiek sam idzie przez swoje życie. Ewentualnie wierzę w anioły. Wierzę, że  kiedy Bóg się zjawi ja będę już daleko. Daleko od świata gdzie ludźmi rządzą problemy. Wrócę na Ziemię i będę z góry patrzyła na swoje dzieci. Będę patrzyła jak dorastają, będę do nich przychodziła w snach. Będę choć nie będą wiedzieli, że jestem.
Rozpacz - uczucie skrajnej bezsilności wywołane zwątpieniem w coś lub nieszczęściem. Kiedy ciało jest smutne, serce powoli umiera.
Są ludzie, którym szczęście mignie tylko na moment, na moment tylko się ukaże po to tylko, by uczynić życie tym smutniejsze i okrutniejsze. 
Skąd brały się myśli skoro to już koniec? Nic co się wokół mnie dzieje nie dociera do mojej podświadomości. Zaczęłam drżeć, a może to tylko lekarze robią mi defibrylację. Mój świat złamał się na pół, niebo i piekło uchyliły dla mnie swoje bramy. Czarna trumna, czerwone róże. Tak będzie wyglądał mój pogrzeb? Moja dusza krzyczała lecz nikt nie słyszał. Moje ciało umierało, każdy to widział.  Niezmierzony ocean smutku i furii - to by wypełniało moje serce gdyby jeszcze biło. A może nie stanęło jeszcze na zawsze.
Bardziej żywa niż kiedykolwiek. Całkiem żywa, całkiem zniszczona, całkiem zepsuta. W ramionach męża - jak szmaciana lalka.
Bez uczuć, bez czegokolwiek.

Usiadłam po turecku w rogu pokoju i spojrzałam na okno po drugiej stronie. Zmieniłam pozycję. Przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej i objęłam je ramionami. Z oczami wyrażającymi pustkę chwiałam się w tył i przód. "To mnie zniszczy. To mnie zabije" powiedziałam do ściany. Drżącymi rękami sięgnęłam po małą foliową torebkę z białym proszkiem w środku. Wysypałam go na grzbiet dłoni i wciągnęłam nosem. "TO mnie zabija. Wyniszcza od środka"...

  Nie chcę. Nie mogę. Nie chcę. Nie potrafię. Nie umiem. Nie zapomnę. Nie walczę. Nie oddam. Nie zrozumiem. Nie płaczę. Już nie.

1. To nie dla dzieci.

Jeśli nie lubicie czytać 18+ nie czytajcie fragmentu z perspektywy Zoey! Oliwia - namęczyłam się nad tym i nwm czy jest szczegółowo opisane ale na kolejne takie nie licz xD

**************************
-I jak się spało księżniczko?.- zapytał Tom całując mnie w policzek na przywitanie.
Usiadłam przy stole i ziewnęłam.
-Tak jak zawsze mój ty rycerzu. - odpowiedziałam. Postawił przede mną talerz z goframi polanymi czekoladą.
-Ty chcesz, żebym przytyła. - spojrzałam na niego spod uniesionych brwi.
-Bardziej już nie możesz - puścił mi oczko i pogłaskał po zaokrąglonym brzuchu. Uśmiechnął się kiedy poczuł kopnięcie.
-Cham jeden, pff. Dlaczego to nìe faceci zachodzą w ciąże? - zapytałam sama siebie i zaczęłam jeść.
Tom zaśmiał się przeciągle, było to tak dźwięczne, że chciałabym tego śmiechu słuchać codziennie, niestety mąż często wyjeżdża.
-Dzisiaj na USG - przypomniałam. Tom oparł się o blat szafki plecami i założył ręce na piersi.
-Wiem, wziąłem wolne u Josta.
Uśmiechnęłam się do niego i wstawiłam talerz do zlewu.
Dałam mu buziaka w policzek i poszłam na górę. Szybko (jak na kobietę w ciąży) ubrałam się i przeczesałam włosy. Jeszcze 3 lata temu byłam zwykłą nastolatką a teraz byłam żoną i przyszłą matką.
 Stanęłam przed lustrem. Moje rysy twarzy były wyraźniejsze, dojrzalsze. Tom stał się dojrzalszy na ogół, dalej ma coś z tych nastoletnich hormonów. Tyle, że już rzucił opinię chłopaka, który kocha się z wszystkim co się rusza. Gdyby jeszcze rzucił palenie - byłoby idealnie.

-No i? Jakie wyniki? - Tom drżał z podekscytowania. Zaplatał i odplatał palce chodząc po gabinecie.
-Mam dla was dobrą wiadomość. Macie państwo bliźniaki mieszane. Chłopiec i dziewczynka - wskazał na malutkie sylwetki na fotografii. Mimowolnie pogładziłam się po brzuchu.
-a termin... 12 maja.
To już wkrótce! Wszystko co kiedyś wydawałoby się tylko bajką teraz się spełnia. I to nie jest prawda, że szczęście jest tylko w bajkach. Szczęście tkwi w normalnym życiu i sęk w tym, żeby potrafić je znaleźć.


Zoey:

Ubrałam się w czarno-czerwony gorset i koronkową bieliznę. stojąc przed lustrem jeszcze raz się poprawiłam i zeszłam na dół zalotnie kręcąc biodrami. Przechodząc koło Billa, musnęłam dłonią jego ramię. Uśmiechnął się cwaniacko i wstał. Poszedł za mną. Jego wzrok pożerał mnie od stóp po głowę. Czułam jak jego oczy ślizgają się po moim ciele. W pewnym momencie złapał mnie za ramię i przycisnął do ściany mocno wpijając usta w moje wargi. Prawie mi je miażdżył.
-Dlaczego mi to robisz? - wydyszał w moje usta. Uśmiechnęłam się i odrzuciłam do tyłu włosy. Jego dłonie objęły moje uda. Uniósł mnie w górę a ja objęłam go nogami za plecy. Ręce ustawiłam na jego szyi i skupiłam się na jego oczach, które teraz miały obłąkany wyraz. Za każdym razem kiedy zaczynał mnie całować odtrącałam go lekko aby go podrażnić.
W pewnym momencie nie wytrzymał i pocałował mnie namiętniej niż kiedykolwiek. Od jego skóry buchał ogień. Przejechałam paznokciami po jego rozgrzanych plecach a on zadrżał.
  Kiedy sięgnął do tylnej kieszeni po gumki zatrzymałam go i wysapałam:
-Biorę tabletki.
Pokiwał tylko głową i rozchylił dłońmi moje nogi. Kiedy we mnie dość szybko wszedł jęknęłam.
Cofnął się o jeden krok i w wyniku potknięcia o porozrzucane ciuchy upadliśmy na podłogę. Uderzyłam ramieniem o wazon, który upadł i rozbił się. Nie mam pojęcia jak ale leżeliśmy w połowie pod stołem. Kiedy lekko się unieśliśmy, czułam jak przyśpiesza. Kiedy już prawie doszliśmy Bill uderzył głową o belkę.
Zaśmiałam się a on potarł dłonią skroń. Trzeba było zacząć jeszcze raz.
Wyczołgaliśmy sie spod stołu nie przerywając i wyszliśmy do ogródka całując się jakbyśmy się widzieli ostatni raz. Popchnęłam go na leżak i usiadłam na nim okrakiem. Zaczęłam ruszać biodrami aż wreszcie złapaliśmy wspólny rytm. Trzymając dłonie na jego brzuchu czułam każde drżenie, każdy ruszający się u niego mięsień.
Uniósł plecy, żeby objąć dłońmi moją twarz i mnie pocałować. Leżak niebezpiecznie się przechylił i sturlaliśmy się na ziemię. Siła odrzutu była tak silna, że rozdzieliła nasze złączone w dzikim tańcu ciała. Poślizgnęłam się na ręczniku i wpadłam do basenu ciągnąc za sobą Billa. Uderzyłam plecami o ciepłą wodę i wstrzymałam oddech. Wynurzyłam się.
-No. Teraz oboje jesteśmy mokrzy. - skomentowałam i objęłam dłońmi jego twarz. Przyciągnął mnie do siebie i po raz kolejny wszedł we mnie. Co chwila wydawałam zduszone jęki i okrzyki co bardzo podobało się Czernemu. Za każdym razem uśmiechał się.
Kiedy prawie nadszedł ten moment - wbiłam paznokcie w jego plecy. Poczułam go głębiej w sobie i  po chwili  jęknął głośno a ja krzyknęłam i wbiłam mocniej paznokcie. Zapewne będzie miał ślady.
 Poczułam rozchodzące się po moim ciele ciepło. Ramiona mi opadły i dyszałam ciężko. Bill miał przerywany, płytki oddech. Kiedy otworzył usta, żeby zadać swoje standardowe pytania powiedziałam wyprzedzając go:
-Było wspaniale.
-Ej ludzie! Wróciliśmy! - trzasnęły drzwi wejściowe i usłyszeliśmy krzyk Toma.
Po chwili pojawił sie w ogródku w towarzystwie Julki. Ta zaśmiała się i powiedziała tylko, żebyśmy sobie nie przeszkadzali i, że będą mieć bliźniaki.
Bill chwycił ręcznik i owinął się nim kiedy Julka zakryła oczy. Potem rzucił mi szlafrok i wyszliśmy.
-Jeśli Bill ma pewne części ciała po Tomie to się dziwię, że cię nie rozerwało- powiedziała mi na ucho i zachichotała wchodząc do domu.